Ωραίος ο κόσμος, αλλά ο γύρος με κουράζει. Εισητήρια φοιτητικά και καθίσματα μέσα σε μετακινούμενους χώρους. Ώρες. Ώρες ώρες ώρες. Με κουράζει το ότι ταξιδεύω για να φτάσω κάπου. Με λυπεί που φεύγω από κάπου. Που ξεκολλάει η πατούσα μου από κάποιο χώμα, από κάποιο τσιμέντο μόλου, πλακάκι αποβάθρας, άσφαλτο κάποιου αεροδρομίου, κάποιου δρόμου, κάποιου τόπου, κάποιας χώρας. Που αγάπησα, που δέθηκα, που πάτησα, που υπήρξα. Με αμφίβολλη επανακόλληση. Με αμφίβολη επιστροφή.
Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος.
Ο κόσμος είναι ρούχα. Μαλλιά, κουρέματα, μουσικές, λεφτά.
Αλλά οι άνθρωποι είναι μάτια.
