Ποιήση, όχι δε βλέπω. Ξέρω ότι θα μπορούσα να τη δω κάπου εδώ, κάπου εκεί, αλλά φοβάμαι ότι θα προδώσω αυτούς που μεταναστεύουν με τα πόδια, τις γυναίκες που πουλάνε με τη βία το σώμα τους σε βρωμιάρηδες, τα κουταβάκια που παίρνει το σκουπιδιάρικο, αν δω κάπου εδώ κάπου εκεί την ποίηση. Έτσι απλά επειδή τα φώτα ταιριάζουν στον ορίζοντα και οι νερατζιές ανθίζουν σε σκονισμένα πεζοδρόμια.
Και ναι, το ξέρω ότι γεννιούνται μωρά και ότι οι σπόροι φυτρώνουν και τα παιδιά και τα δέντρα μεγαλώνουν και βγάζουν τα καινούρια τους φύλλα και ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται και ότι τα πουλιά αποδημούν σε σχήμα V και τα γκνου εξακολουθούν να περνάνε το ίδιο ποτάμι τα τελευταία 2,5 εκατομμύρια χρόνια. Και ξέρω ότι όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά, αλλά κάτι λείπει. Ίσως η ποίηση κουράστηκε να μου προσφέρεται αφιλοκερδώς. Ίσως χρειάζεται να παράξω και να προσφέρω κι εγώ λίγη.
FTO
